Muzeum Wnętrz – jeden z oddziałów Muzeum Narodowego w Warszawie – mieści się w Pałacu w Otwocku Wielkim należącym niegdyś do rodu Bielińskich. Pałac stanowi przykład późnobarokowej rezydencji magnackiej. Położony jest w bardzo malowniczej scenerii nad jeziorem Rokola (a konkretnie na sztucznej wyspie, na którą z parkingu prowadzi mostek). Dodatkowo pałac okala stary park i ogród.
Inicjatorem budowy pałacu był Kazimierz Ludwik Bieliński, a prace nad jego powstaniem trwały od 1682 do 1689 roku. Kazimierz Ludwik Bieliński popierał króla Augusta II, który był częstym gościem w pałacu (ponoć doszło w nim do spotkania Augusta II Mocnego z Piotrem Wielkim, podczas którego król zaproponował carowi rozbiór Rzeczypospolitej licząc na doraźne korzyści).
W 1713 roku, po śmierci Kazimierza Ludwika Bielińskiego, pałac stał się własnością jego syna Franciszka – późniejszego marszałka wielkiego koronnego. To jemu Warszawa zawdzięcza wybrukowanie ulic i ich oświetlenie. Na pamiątkę jego zasług jedna z głównych ulic miasta nosi nazwę Marszałkowska. Rozbudował on pałac i przekształcił z letniej posiadłości w całoroczną rezydencję. Następnie pałac odziedziczył bratanek Franciszka, także Franciszek Bieliński, który podczas insurekcji kościuszkowskiej w 1794 roku dał przykład patriotyzmu, ofiarowując na potrzeby publiczne plony z otwockich dóbr. Po śmierci Franciszka i jego synów pałac często zmieniał właścicieli i stopniowo popadał w ruinę.
W okresie pierwszej wojny światowej w pałacu stacjonowały wojska niemieckie, które zrabowały i zniszczyły jego wnętrza. W czasie drugiej wojny światowej pałac nie poniósł większych strat. Następnie rezydencję przejęło państwo, co umożliwiło przystąpienie do prac zabezpieczających. Niestety przez pewien czas mieścił się tutaj dom poprawczy dla dziewcząt, które przyczyniły się do dewastacji jego wnętrz. Na początku lat siedemdziesiątych pałac został przejęty przez Urząd Rady Ministrów, a prace rekonstrukcyjne przyspieszyły (w pałacu planowano urządzić luksusową rezydencję dla Urzędu Rady Ministrów). W latach 1976 – 1989 przyjeżdżał tu Wojciech Jaruzelski oraz inni goście z kraju i zagranicy. Na początku lat 80-tych pałac był jednym z miejsc internowania Lecha Wałęsy (przebywał tu 3 miesiące). Co ciekawe – gdy został prezydentem pałac był użytkowany przez jego kancelarię.
Na mocy umowy obecnym użytkownikiem obiektu jest Muzeum Narodowe w Warszawie, które utworzyło w nim swój oddział – Muzeum Wnętrz. Do dyspozycji zwiedzających udostępniono kilka sal na parterze i piętrze, wyposażonych w meble i eksponaty ze zbiorów Muzeum Narodowego. Ponieważ po latach niszczenia pałac był w ruinie i wymagał dalekoidących prac, jego dzisiejszy wygląd w dużej mierze stanowi efekt pracy muzealników.
- ulica Marszałkowska w Warszawie zawdzięcza swoją nazwę Franciszkowi Bielińskiemu, który był marszałkiem wielkim koronnym. To z jego inicjatywy wybrukowano i oświetlono stolicę,
- do dziś nie ma pewności co do osoby architekta pałacu – prawdopodobnie był to Tylman van Gameren (projektant pałacu w Nieborowie) lub Józef Fontana (projektant pałacu w Kozłówce). Za to wiadomo, że rozbudową pałacu zajmował się Jakub Fontana (syn Józefa), z którym Franciszek Bieliński współpracował przy modernizacji Warszawy,
- prawdopodobnie pałac został wybudowany na drewnianych palach zanurzonych w wodzie,
- na początku lat 80-tych pałac był jednym z miejsc internowania Lecha Wałęsy,
- w pałacu można podziwiać kolekcję sztuki orientalnej, przekazaną Muzeum Narodowemu w Warszawie na mocy testamentu przez Ignacego Jana Paderewskiego,
- w otwockiej rezydencji można także zobaczyć meble Józefa Piłsudskiego z jego dawnego belwederskiego gabinetu,
- w pałacu znajduje się bogata kolekcja skrzyń, szkatułek i sekretarzyków do przechowywania cennych przedmiotów pochodząca ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie,
- poszczególne pokoje wydają się małe, a oryginalnie były jeszcze mniejsze! Znajdowały się tu także aż trzy pokoje kąpielowe (dla porównania w pałacu wersalskim był tylko jeden),
- pałac znajduje się na sztucznej wyspie otoczonej ze wszystkich stron wodą! W czasach króla Jana III Sobieskiego jeńcy tureccy wzięci do niewoli po bitwie pod Wiedniem pomagali w kopaniu kanału, którego wody z jednej strony okalają pałac!
- przyszłość pałacu jest niepewna ze względu na roszczenia byłych właścicieli (rodziny Jezierskich) – lepiej nie zwlekać z wizytą i odwiedzić Otwock Wielki póki pieczę nad pałacem sprawuje Muzeum Narodowe w Warszawie.
INFORMACJE PRAKTYCZNE:
- z Warszawy do Otwocka Wielkiego dojedziemy Wałem Miedzeszyńskim,
- na miejscu dojazd jest bardzo słabo oznakowany (skręcając w lewo przy tablicy informacyjnej pamiętajcie, żeby następnie skręcić w pierwszą uliczkę w prawo – bez względu na to co pokazuje GPS! I niech nie zmyli was fakt, że droga ta wygląda bardziej na polną niż pałacową),
- latem w pałacu odbywają się koncerty muzyki klasycznej, na które wstęp jest wolny!
- w pałacu można robić zdjęcia i filmować bez żadnych ograniczeń,
- w pałacu znajduje się kawiarenka, której ściany zdobią zdjęcia przedstawiające stan otwockich dóbr sprzed remontu,
- na zwiedzających czeka bezpłatny parking oraz bezpłatne toalety (na parterze),
- małym minusem jest brak tabliczek z opisem poszczególnych pomieszczeń i eksponatów, ale na szczęście przewodnik chętnie odpowiada na zadawane pytania,
- będąc w okolicy warto odwiedzić Kościół św. Wita w Karczewie.
GODZINY ZWIEDZANIA:
Pałac jest czynny dla zwiedzających w okresie od początku kwietnia do końca października w dniach:
czwartek – niedziela: 10 – 16
poniedziałek – środa: nieczynny
ZASADY ZWIEDZANIA:
Zwiedzanie odbywa się zawsze z przewodnikiem w grupach ok. 20 osób
CZAS ZWIEDZANIA:
Zwiedzanie pałacu z przewodnikiem trwa niecałą godzinę. Na wizytę w pałacu i spacer po parku warto zarezerwować sobie łącznie ok. 2 godzin
CENY BILETÓW:
- bilet ulgowy – 5 zł
- bilet normalny – 10 zł
W czwartki wstęp jest wolny!
Cena obejmuje oprowadzanie przez przewodnika po pałacowych wnętrzach.
