Ruiny zamku Mirów

Zamek Mirów prawdopodobnie został wybudowany na polecenie Kazimierza Wielkiego ok. połowy XIV wieku, aczkolwiek nie znalazł się on w wykazie zamków ufundowanych przez króla, dlatego nie jest wykluczone, że warownia istniała wcześniej lub została wybudowana przez prywatnego fundatora. Możliwe także, że na długo przed powstaniem zamku istniały w tym miejscu drewniano-ziemne zabudowania. Początkowo na wapiennej skale znajdowała się kamienna strażnica podległa pod pobliski zamek Bobolice, która wraz z nim wchodziła w skład ,,Orlich Gniazd” (systemu obronnego średniowiecznych zamków strzeżących granic Królestwa Polskiego). Zamek od końca XIV wieku należał do rodów rycerskich i kilkukrotnie zmieniał właścicieli. Został także znacząco rozbudowany w stylu gotyckim (w latach świetności łączna powierzchnia warowni wynosiła 1200 m²). Bryła zamku została dopasowana do skały i dlatego była dość nietypowa. Warownia składała się z zamku górnego, zamku dolnego, podzamcza oraz piwnic. Otoczona była murem obwodowym i suchą fosą. Zamek Mirów ucierpiał podczas ,,potopu szwedzkiego” i zaczął popadać w ruinę. Ostatecznie został opuszczony w 1787 roku i stał się źródłem kamienia potrzebnego okolicznym mieszkańcom w celach budowlanych. Zawaleniu ulegały kolejne ściany, a środki zastosowane w celu zabezpieczenia go jako trwałej ruiny okazały się niewystarczające.